Je eerste kus. Die vergeet je niet. Hoe zoet, nat of slecht die ook was. Daarna is het hek van de dam: je kust ongeveer 20 duizend minuten van je leven. Dat is twee weken. Toch is de lip-op-lip-kus helemaal niet zo universeel als je zou denken.
Instinctief of aangeleerd?
Volgens antropologen is de kus instinctief gedrag, dieren doen het namelijk ook. Zo kussen bonobo’s elkaar om een ruzie bij te leggen. Andere wetenschappers geloven dat de zoen is geëvolueerd uit het voorkauwen van voedsel door de vroeg moderne mens. Weer een andere theorie stelt dat de kus in het paleolithicum ontstaan is; mannen proefden het speeksel van de vrouw om te bepalen of ze een gezonde partner was voor zijn nageslacht. Het blijft het raadsel, zeker omdat lang niet alle menselijke culturen de kus op een romantische manier gebruiken –slechts 46 procent van de wereldbevolking houdt van een romantisch potje zoenen!
Eerste filmkus
De eerste filmkus werd in 1896 door regisseur en cameraman William Heise vastgelegd in de studio van Thomas Alva Edison. Toen de cinema in de jaren daarna erg populair werd, kwamen de eerste bezwaren tegen de filmkus: film en lust zouden te goed samengaan, met alle gevolgen van dien. A kiss is just a kiss? Welnee. Iedereen in de filmzaal weet wat daarná gebeurt.
In de ban
Dat kon niet door de beugel en dus legt Hollywood de filmkus in de jaren 30 aan banden. Al weerhield dat filmmakers er niet van de grens van de filmkus op te zoeken. In de jaren 60 wordt de censuur opgeheven. Helaas heeft het cliché van de filmkus als hoogtepunt zijn magie dan al verloren. Helemaal als seks in de jaren 70 ook op het witte doek verschijnt. Alleen in de romcom wist de kus zijn sleutelrol te behouden.