Modern Nederland 1963 – 1989

Het Nederlandse modernisme uit de periode 1963-1989 had een typerende vormgeving van monochromie, abstractie en geometrie. Het was onderdeel van een internationale modernistische beweging maar het was ook typisch Nederlands, zowel in de beeldtaal als in de maatschappelijke ambities. Overheidsbedrijven als de PTT, de spoorwegen en de belastingdienst waren een belangrijke opdrachtgever voor ontwerpers, en droegen daarmee eensgezind de naoorlogse Hollandse waarden van anti-traditie, openheid, tolerantie en democratie uit. Van postzegels tot Deltawerken, overal drukte de overheid haar stempel op openbaar design.

In de loop van de jaren negentig kreeg dit typisch Nederlandse modernisme echter een negatieve reputatie. Dertig jaar later is bijna alles van deze stijl afgebroken, opgeruimd, vergeten of in depots opgeslagen. Maar het is tijd voor een kritische herwaardering van het Nederlands modernisme van 1963 tot 1989. In het licht van het wereldberoemde maar maatschappelijk betekenisloze Dutch Design zijn de ontwerpen uit deze periode nu weer visueel verfrissend en de sociale ambities weer relevant.

De tentoonstelling ‘Modern Nederland 1963-1989 – De vormgeving van een gidsland’ geeft een levendig beeld van design, architectuur en kunst uit deze periode. Het is een feest van herkenning voor iedereen die zich deze tijd herinnert.  Met ontwerpen en kunstwerken van onder anderen Gijs Bakker, Joost Baljeu, Wim Crouwel, Ad Dekkers, Herman Hertzberger, Kho Liang Ie, Emmy van Leersum, Aldo van den Nieuwelaar, Bruno Ninaber van Eyben, Jan Slothouber & William Graatsma, André Volten en Carel Weeber voor onder andere de PTT, DSM en Rijkswaterstaat.

De tentoonstelling eindigt met de vraag ‘Hoe verging het ons na Modern Nederland?’. Conservator Timo de Rijk beantwoordt die vraag in een tekst die alle bezoekers na het laatste thema mee krijgen.

“In de loop van de jaren negentig van de twintigste eeuw kreeg het Nederlandse modernisme van de jaren ervoor een negatieve betekenis. De kritiek richtte zich op de eenzijdige morele bedoelingen en vrijblijvende consequenties, het beruchte ‘onderwijzersmodernisme’. Ruim een kwart eeuw later is veel van dit Nederlandse modernisme afgebroken, verbouwd, overgeschilderd, opgeruimd, in depots opgeborgen en vergeten. Maar het Nederlandse modernisme is toe aan een kritische herwaardering, als instrument voor zelfreflectie, in het licht van Dutch Design en wat daarop volgde.” Lees de rest van de tekst hier: Hoe verging het ons na Modern Nederland?